strona autorska
Robert S Węgrzyn

Przed przeskokiem

#życie #jacht #rejs #historie #załoga #awarie

Wielka kamienna forteca przywitała nas na wejściu do Otranto. Nie wiem dlaczego, ale już na główkach miałem jakieś dziwne przeczucie, że znów będzie pod górkę.
- Na radiu nikt się nie zgłasza – rzucił Kudłaty spod pokładu.

- Normalka - odparłem – kto przy zdrowych zmysłach pływa na początku maja? – zadałem retoryczne pytanie.

Wiedząc, że musimy zrobić odprawę graniczną, skierowaliśmy się prosto pod budynek, który z całą pewnością musiał być posterunkiem ochrony wybrzeża. Bo kto inny postawiłby w porcie coś, co bardzie przypominało sztukę współczesną niż jakiś włoski, klasyczny budynek. Znając podejście Włochów do życia, nawet przez głowę mi nie przeszło, że ktokolwiek nam pomoże z cumowaniem. Szybki desant, zaparkowanie longside i właściwie było po krzyku.

- Dawaj kwity – stwierdziłem do Kudłatego, który wciąż siedział pod pokładem – pójdę zrobić odprawę, to będziemy mieli z głowy a potem znajdziemy jakąś miejscówkę na noc.

Spojrzałem na zegarek. Dochodziła jedenasta przed południem. Trochę zmarnowany poranną wachtą i prawie dwoma dobami w morzu, ruszyłem do nowoczesnego cudu architektury.
Wielkie, zielone, szklane drzwi okazały się zamknięte. Za szybą, na kartce A4 coś było napisane. Niestety po włosku. Rozglądając się bezradnie, dostrzegłem czerwony przycisk na ścianie. Bez większego zastanowienia wcisnąłem go dwa razy. Gdzieś w trzewiach szkła i betonu, dało się słyszeć cichy gong.

- Jest nadzieja – pomyślałem.

Po niespełna dziesięciu minutach, za drzwiami pojawiła się wielce seksowna włoszka z burzą kruczoczarnych loków i w  … piżamie. W pierwszych chwili trochę mnie zamurowało i nawet nie widziałem co powiedzieć, jednak gdy pokazała trzy razy pięć palców i charakterystyczny gest otwierania czegoś, zrozumiałem, że mam się pojawić za piętnaście minut, to wtedy mi otworzy. Spojrzałem na zegarek i stwierdziłem, ze wolę poczekać na jachcie.

Kiedy opowiadałem całą historię siedząc na deku, chętnych do zrobienia odprawy nagle było co najmniej kilku.

Po upływie wyznaczonego czasu wraz ze mną ruszyła cała delegacja. Kudłaty to nawet zdążył się w międzyczasie ogolić.

Pani oficer w mundurze wyglądała jeszcze lepiej niż w piżamie. Po wzajemnych powitaniach, grzecznościach i bezwstydnemu gapieniu się chłopaków na Włoszkę, udało się ustalić, że pani oficer ledwo mówi po angielsku i że mamy do wypełnienia setkę rubryczek, które były opisane oczywiście tylko po włosku.

- Nazwa jachtu? – łamaną angielszczyzną spytała, zabierając się za wypełnianie swoich papierzysk.

- Rosa – rzuciłem automatycznie.

- To moje imię – odparła ze zadziwieniem pani oficer. Od tego momentu jakby cała procedura poszła stanowczo szybciej i łatwiej.

Wychodząc, zapytałem gdzie najlepiej stanąć w marinie?

- To nie wypływacie? – skwitowała moje pytanie Rosa.

- Jutro rano – odparłem – Chcielibyśmy zobaczyć jeszcze miasto.

- Marina jest pełna – stwierdziła Włoszka - Jeszcze nie sezon, wszyscy stoją – dodała. Co zinterpretowałem, że rezydenci nie pływają i w marinie nie ma gdzie stanąć.

- Może możemy zostać tu gdzie stoimy? – spytałem z nadzieją w głosie.

- Tu nie można – odparła i widać było, że się nad czymś zastanawia. Po chwili dodała – Mogę was zaaresztować.

Myślałem, że się przesłyszałem i zacząłem dopytywać, czy to nie jakaś pomyłka językowa. Po kilku zdaniach w łamanym angielskim, okazało się, że są dwa wolne miejsca w areszcie dla łodzi, pomiędzy kanonierkami. Jednak musieliśmy przyrzec, że wypłyniemy jutro przed czternastą bo inaczej "kaput", jak to stwierdziła Rosa. Po krótkiej wymianie zdań okazało się, że jutro o czternastej kończy swój dyżur.

Cała nasza trójka podniosła prawe dłonie i chóralnie odpowiedziała, że przyrzeka, sprawiając tym rozbawienie  pani oficer.

Miejscówka w areszcie była całkiem wygodna. Co prawda przed dziobem mieliśmy rozciągniętą linę a wyjście na miasto wiązało się ze zgłoszeniem tego panience Róży, jak ochrzcili ją chłopaki, jednak był prąd i woda za które nawet jakbyśmy chcieli to nie było jak się rozliczyć.

***

Widok z kawiarni w marinie był wielce urokliwy. Panorama całego portu wraz z twierdzą na główkach, a po lewej, na wzgórzu, stare średniowieczne miasto.

- Trzeba by się zatankować, bo przeskok do Baru w Czarnogórze trochę nam zajmie – stwierdził Kudłaty nie odrywając wzroku od widoku na Otranto.

- Tu na dole jest stacja – odparłem – Jednak zróbmy to przed wpłynięciem, bo teraz się nie urwiemy z aresztu – dodałem z lekkim rozbawieniem.

***

Wąskie uliczki starego miasta, w dodatku poza sezonem, czyli bez tabunów turystów, tworzyły typowy śródziemnomorski klimat Włoch. Łaziliśmy prawie do zmroku, by zadokować w maleńkiej knajpce z widokiem na morze i -  co okazało się później -  fenomenalnymi krabami w sosie aragońskim. Oczywiście, gdy właściciel dowiedział się, że jesteśmy z Polski, zaczął opowiadać swoje przygody z wojaży po naszym kraju. Dowiedzieliśmy się, że był na Jasnej Górze i w Krakowie. Będąc jedynymi klientami tego wieczoru wypuścił nas dobrze po północy, pojąc swojskim winem za które nie chciał ani centa.

***

- Skocze jeszcze na miasto, kupić parę pamiątek – rzekł Siwy i popędził.

Była już prawie dwunasta. Jakoś wczorajszy wieczór i ogólne zmęczenie poprzednim prawie dwudniowym przeskokiem spowodowało, że spaliśmy prawie do jedenastej. Zaczęliśmy z Kudłatym przygotowywać jacht do przeskoku na Czarnogórę. Chłopaki poszli po zakupy spożywcze. Jednym słowem normalna krzątanina przed wypłynięciem. Jakoś tak się złożyło, że dopiero o wpół do drugiej, zameldowaliśmy Rosie, że wypływamy.

- Płyń na stację – rzucił Kudłaty – Głupio wychodzić w morze jak się ma jedną czwartą baku ropy.

Gdy stanęliśmy przy dystrybutorze, trochę zdziwiło nas, że nikt nie odebrał od nas cum. Na stacji benzynowej nie było żywego ducha.

- Sjesta – zawyrokował Siwy – zostają nam żagle – dodał.

- Skocz do tej kawiarni na górze i spytaj o której otwierają – zawyrokował Kudłaty zwracając się do mnie.

- Maaaarijaaaaa – głos kelnerki przenikał do głębi. Okazało się, że tylko Maria, cokolwiek mówiła po angielsku. Krótka, prosta wymiana zdań, nie przyniosła nam pomyślnych wiadomości. Jak to stwierdziła Maria: " Chłopkia ze stacji może wrócą o szesnastej, może o siedemnastej, a może dziś już nie wrócą" bo "no sizone".

Kiedy wszystko to zakomunikowałem załodze Siwy usiadł nad locją i zaczął ją studiować. Po niespełna dziesięciu minutach stwierdził, że dziesięć mil stąd jest marina ze stacją, która przynajmniej w locji jest otwarta dwadzieścia cztery godziny na dobę.

Dwie i pół godziny później wpływaliśmy do małej mariny. Według locji, stacja benzynowa miała być na końcu mariny. Już w jej połowie, w naszym kierunku wyskoczyła motorówka z gościem krzyczącym "dept". Lekko zwolniłem a Siwy dopiero teraz doczytał, że głębokość przy stacji wynosi całe osiemdziesiąt centymetrów. To tylko o metr mniej niż mamy zanurzenia. Co było robić? Stanęliśmy najbliżej jak się dało, czyli jakieś sześćset metrów od stacji i wykonaliśmy pięć kursów per pedes z kanistrami.

- Ostatnich nie lej – orzekł Kudłaty – wsadź do bakisty.

- Dlaczego – spytałem zdziwiony.

- Jak nam silnik stanie i wlejemy te dziesięć litrów, to przynajmniej będziemy wiedzieli, ile mamy w baku, bo na wskaźnik nie ma co liczyć – odparł, wykręcając na północ, ku drugiemu brzegowi Adriatyku.

Warszawa 5.12.2022

Więcej opowiadań ...

Jeśli się podobało ... udostępnij

© ARTBAZAR.PL - 2004:2024
Wszelkie prawa zastrzeżone. Kopiowanie lub inne publikowanie tylko za zgodą autora.